Είναι κάποιες μέρες που δεν μπορείς ή δεν πρέπει να
βουτήξεις.
Όμως η τάση φυγής είναι έντονη.
Τρίαλος το βουνό ανάμεσα από Γλυφάδα και Έρμονες.
Έχοντας πατήσει στις δυο από τις τρεις κορυφές του, έμενε
αυτή στα ΒΔ.
Η πλέον δύσκολη ίσως.
Ξεκινώντας από Γλυφάδα τα πρώτα χιλιόμετρα καλύφθηκαν γρήγορα
από τα μονοπάτια και τους χωματόδρομους.
Φτάνοντας προς το μέσο όμως τα δεδομένα αλλάζουν.
Πλέον βλάστηση και βράχος έχουν τον πρώτο λόγο.
Κάθε μέτρο τώρα κερδίζεται με αίμα, μεταφορικά και εν μέρει
κυριολεκτικά.
Σκληρά φυτά, αγκάθια, αιχμηρά βράχια.
Η «μάχη» μαζί τους, η συνεχής αναζήτηση της βέλτιστης
διαδρομής… έργο κοπιώδες.
Το μυαλό θολώνει, το βήμα γίνεται πιο ανέμελο, πιο απρόσεκτο.
Τα πρώτα σημάδια κούρασης.
Να επιστρέψω;
Δεν μου αρέσει να χάνω.
Στάση υπό την μυρωδιά της ρίγανης.
Από την μια πλευρά σχεδόν όλες οι ακτές της κεντρικής
Δυτικής Κέρκυρας.
Από την άλλη το αφιλόξενο σήμερα πέλαγος και τα σύννεφα που
φέρνει ο νοτιάς.
Πίσω η κορυφή σε «κοιτά» θαρρείς προκλητικά.
Συνέχεια…
Καθώς το υψόμετρο μεγαλώνει και πλησιάζοντας στον στόχο η
βλάστηση πλέον μειώνεται.
Κάθε βήμα όμως σε φέρνει πιο κοντά.
Και σαν τα καταφέρεις τότε με μιας έρχεται η απάντηση στο
ερώτημα «Τι κάνω εδώ πάνω;».
Άραγε από…
…τα γεράκια που κυνηγούσαν χαμηλότερα;
…τα σύννεφα που πλέον τα κοιτάς δίχως να στρέψεις το κεφάλι
ψηλά;
…τη θέα;
Όσο και αν στάθηκα δεν μπόρεσα να αποφασίσω.
Μόνο να απολαύσω.
Να ξεκουραστώ αφού η κατάβαση δεν ήταν καθόλου ευκολότερη
υπόθεση.
Και να χαράξω στο νου την επόμενη αντίστοιχη εξόρμηση.
